Wat een pijn, wat een verdriet en er is gewoon niemand die het ziet. Laten we het er niet over praten, want dan is het net alsof het niet is gebeurd. Dat is alles behalve waar, want de pijn die is nog steeds daar.  De tranen zijn nog steeds in mijn ogen en het verdriet in mijn hart. Ik had jullie nodig, en wou er graag bij horen, maar ik ben dat weggelopen kind, dus zorgde ik alleen voor problemen. Waarom werd ik als probleem kind gezien, wat had ik verkeerd gedaan. Ja ik ben vaak weggelopen, ja het heeft mijn mama pijn gedaan, maar ik zocht rust en veiligheid en daarom ben ik weggegaan. Ik wou niemand een schande geven of pijn doen, maar ik moest kiezen voor mij.  Je weet niet hoe het voelt om te zien hoe je mama word mishandeld, je mama die van een trap word gegooid en uit het raam springt om  hulp te halen.  Je weet niet hoe het voelt om langs een man te lopen en je ineens word betast op plekken dat onacceptabel zijn, of dat je moet schuilen in een kast op je klerenkast zodat je niet meer word aangeraakt en rustig kan slapen. Nee je weet niet hoe dat voelt, maar ik helaas wel. Werd er maar moeite gedaan om te vragen waarom ik deed wat ik deed, dan hadden men het misschien begrepen. Vaak heb ik het geprobeerd te begrijpen en vaak heb ik gehuild, want ik wou er ook bij horen. Ik wou ook uitgenodigd worden op feestjes, ik wou mijn familie, want ik dacht dat ik hun nodig had. Ik heb nu geleerd dat ik moet proberen om het los te laten, en ook al gaat dat niet even makkelijk zijn, ik moet het doen voor mezelf en mijn gezin.